Het was warm.
Veel te warm. De grond onder mijn voeten brandde zich een weg door mijn schoenzolen
en de zon verschroeide mijn huid. Mijn eerste reactie was water zoeken, maar
het drong al gauw tot me door dat elke druppel regen hier al zou verdampen nog
voordat hij zijn wolk verlaten had. Mijn ogen raakten maar niet gewend aan het
felle licht en ik besloot blindelings op zoek te gaan naar schaduw voordat ik
in een hoopje as veranderde. Al na een paar stappen heeft de verzengende hitte
me van al mijn energie beroofd maar ik bleef verder strompelen tot mijn benen
hun vergeefse strijd tegen de zwaartekracht opgaven. Dit was het dan. Susan
Garner, zeventien jaar oud. Geboren op veertien januari, negentienhonderdvijfennegentig
in Oostende, België, Aarde. Gestorven op negentien september tweeduizendtwaalf
op een onbekende locatie. Doodsoorzaak: uitdroging. Ik legde mijn hoofd op de
gloeiende grond en liet de hitte me omarmen tot ik niets meer voelde.
Het is koeler
nu. Nog steeds erg warm maar veel minder dan eerst. Ook het felle licht is
verdwenen. Als ik mijn ogen open zie ik een kamer. Een kleine kamer. Ik lig op
mijn rug op de grond en als ik mijn armen omhoog steek kan ik bijna aan het
plafond. Waar ik ook ben, en wie hier ook woont, erg groot kunnen ze niet zijn.
‘Oh, bent jij wakker?’ Een man komt het kamertje in met een dienblad. Hij is groter dan ik verwacht had, maar toch nog zeker een hele meter kleiner dan ik. Hij praat met een zwaar, onbekend accent, alsof Nederlands niet zijn moedertaal is. ‘Mij hebt ei gebakt voor jij.’ Zegt hij en hij kijkt een beetje trots. Ik glimlach en neem het dienblad aan. Er ligt inderdaad een ei op het bord, maar ook een blaadje sla en een glas met een dikke paarse vloeistof. Dankbaar eet ik het ei en de sla op. Hoewel ik dorst heb laat ik het glas staan. ‘Niet slim van jij, buiten gaan in dag.’ Zegt de man na een tijdje. ‘Sorry, ik kon het niet helpen,’ stamel ik. ‘Het ene moment was ik nog thuis en het volgende sta ik te braden.’ De man kijkt me argwanend aan. ‘Jij toch niet heks zijn, he?’
‘Ik? Een heks? Nee, hoor. Heksen bestaan toch helemaal niet?’ lach ik. Een verwarde uitdrukking verschijnt op zijn gezicht. ‘Jij niet weet over heksen? Jij zijn groot en niet heks, niet elf en niet alf. Wat dan bent jij?’
‘Ik ben een mens.’ Ik aarzel een beetje. Natuurlijk ben ik een mens. Heksen, elfen en alfen, die dingen bestaan toch helemaal niet? Straks begint hij ook nog over feetjes en draken en reuzen.
‘Mens? Dalentyr lang niet mens gezien.’ Zegt de man verbaasd.
‘Dalentyr? Is dat je naam? Ben jij dat?’
‘Nee, nee, mij is niet Dalentyr! Jij niet weet? Dalentyr is wereld. Dalentyr is thuis.’
‘Nee, Aarde. Aarde is thuis. De Aarde is mijn wereld.’
‘Aarde?’ Hij trekt een vreemd gezicht. ‘Mij niet kennen Aarde.’
‘Hoezo? Jij niet kennen Aarde? Hoe kan je de Aarde nou niet kennen?’
‘Hoe jij niet kennen Dalentyr?’
‘Weet ik veel!’ De man begint op mijn zenuwen te werken. ‘Ik wil gewoon weten waar ik ben. Ik wil gewoon weer naar huis.’ Fluister ik.
‘Jij is in Siddelphia, waar huis mij is. Waar is huis jij?’
‘Mijn huis is in Oostende.’
‘Mij spijt. Mij niet kennen Oostende.’ Nee, natuurlijk niet. Hoe kon het ook anders?
We zwijgen een tijdje. Hij heeft geen idee waarover ik spreek. En ik heb op mijn beurt geen idee waarover hij het heeft. Heksen, elfen, alfen, Dalentyr, Siddelphia. Het klinkt meer als een sprookjesboek dan werkelijkheid. Maar ik zal hem toch moeten geloven, hij is duidelijk te klein om een mens te zijn en buiten is het te warm om de Aarde te zijn. Waar ik ook mag zijn, ik ben niet meer thuis. Ik maak van de stilte gebruik om de kamer wat beter te bekijken. Er staat een bedje waar ik nog niet in zou passen als ik mijn benen afhakte. De man lijkt er ook te groot voor. Het bedje van een kind misschien? Verder staat er een kast met lades en een armstoel. Waarom hij me in de kinderkamer heeft gelegd is me een raadsel.
‘Libar hier niet slapen meer. Hij buiten ging in dag. Terug niet gekomen. Mij gewaarschuwd. Buiten niet gaan in dag. Gevaarlijk. ’ Beantwoord hij mijn onuitgesproken vraag.
‘Het spijt me. U moet veel van hem gehouden hebben.’ Zeg ik zacht. De man knikt en veegt een traan uit zijn ogen. ‘Ik ben Susan.’ Verander ik snel van onderwerp. ‘Mij is dwerg. Mij is Thogil,’ Antwoord hij. ‘Mij had eerder moeten zeggen.’ Een dwerg! Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. Heksen, elfen, alfen, reuzen en draken, waarom dan geen dwergen? ‘Waarom is het zo warm buiten?’ vraag ik me luidop af.
‘Draken is waarom.’
‘Draken? Dus jullie gaan nooit naar buiten?’
‘Wij buiten gaan in nacht. Slapen in dag.’
‘Want ’s nachts slapen de draken?’
‘Meeste, ja’
‘Maar jij helpen. Jij is mens. Ja?’ Thogil kijkt hoopvol. Alsof ik de laatste druppel water in de woestijn ben. Misschien ben ik dat ook wel.
‘Ja, ik ben een mens.’
‘Meeste draken zegt mens is meester. Jij ons redden, jij kan.’
‘Ik? Nee, sorry, je hebt vast de verkeerde mens voor je. Ik kan helemaal niemand redden.’ ‘Jawel. Jij redden ons. Jij kan.’ Houdt Thogil vol.
‘Nou, in elk geval, wanneer kan ik weer naar buiten? Het is hier nogal krap voor mij, zie je.’
Thogil werpt een blik door het raam. ‘Jij nu naar buiten kan. Maar jij binnen zijn voor dag.’
‘Goed. Ik zal binnen zijn voordat het dag word. Bedankt om me uit de zon te halen en het ei.’
‘Mij jou zien nog eens?’ Vraagt hij als ik opsta.
‘Waarschijnlijk niet. Ik ga proberen weer thuis te komen.’
‘Jij niet helpen ons dan?’ Hij klinkt werkelijk teleurgesteld en mijn geweten begint te knagen. Hoe kan ik hem hier alleen achter laten? Maar ik moet echt weer naar huis. Hoe kan ik de mensen thuis achterlaten? ‘Ik zal proberen jullie te helpen.’ Zeg ik uiteindelijk, ‘ Maar ik moet echt naar huis. Mijn ouders zullen me wel missen. Ik ben ook niet teruggekomen,’ mijn ogen glijden naar het bedje. ‘Net zoals Libar.’
Thogil knikt. ‘Mij begrijpt.’ Hij loopt naar de deur en laat me uit. Ik kruip achter hem aan. Ik ben te groot om te lopen. Hoe Thogil me het huisje door heeft kunnen slepen zonder het te vernielen weet ik niet. Het huisje heeft maar vier kamers. De kamer van Libar, een keuken, een toilet en de slaapkamer van Thogil. Een woonkamer is er niet. ‘Jij is voorzichtig, hé. Stad is die kant.’ zegt Thogil nog voor hij de deur van het huisje sluit. Hier sta ik dan, helemaal alleen in een wereld die ik niet ken. Ik begin te lopen in de richting die Thogil me heeft aangewezen. Hij had wel gelijk. Het is veel koeler nu het donker is.
‘Oh, bent jij wakker?’ Een man komt het kamertje in met een dienblad. Hij is groter dan ik verwacht had, maar toch nog zeker een hele meter kleiner dan ik. Hij praat met een zwaar, onbekend accent, alsof Nederlands niet zijn moedertaal is. ‘Mij hebt ei gebakt voor jij.’ Zegt hij en hij kijkt een beetje trots. Ik glimlach en neem het dienblad aan. Er ligt inderdaad een ei op het bord, maar ook een blaadje sla en een glas met een dikke paarse vloeistof. Dankbaar eet ik het ei en de sla op. Hoewel ik dorst heb laat ik het glas staan. ‘Niet slim van jij, buiten gaan in dag.’ Zegt de man na een tijdje. ‘Sorry, ik kon het niet helpen,’ stamel ik. ‘Het ene moment was ik nog thuis en het volgende sta ik te braden.’ De man kijkt me argwanend aan. ‘Jij toch niet heks zijn, he?’
‘Ik? Een heks? Nee, hoor. Heksen bestaan toch helemaal niet?’ lach ik. Een verwarde uitdrukking verschijnt op zijn gezicht. ‘Jij niet weet over heksen? Jij zijn groot en niet heks, niet elf en niet alf. Wat dan bent jij?’
‘Ik ben een mens.’ Ik aarzel een beetje. Natuurlijk ben ik een mens. Heksen, elfen en alfen, die dingen bestaan toch helemaal niet? Straks begint hij ook nog over feetjes en draken en reuzen.
‘Mens? Dalentyr lang niet mens gezien.’ Zegt de man verbaasd.
‘Dalentyr? Is dat je naam? Ben jij dat?’
‘Nee, nee, mij is niet Dalentyr! Jij niet weet? Dalentyr is wereld. Dalentyr is thuis.’
‘Nee, Aarde. Aarde is thuis. De Aarde is mijn wereld.’
‘Aarde?’ Hij trekt een vreemd gezicht. ‘Mij niet kennen Aarde.’
‘Hoezo? Jij niet kennen Aarde? Hoe kan je de Aarde nou niet kennen?’
‘Hoe jij niet kennen Dalentyr?’
‘Weet ik veel!’ De man begint op mijn zenuwen te werken. ‘Ik wil gewoon weten waar ik ben. Ik wil gewoon weer naar huis.’ Fluister ik.
‘Jij is in Siddelphia, waar huis mij is. Waar is huis jij?’
‘Mijn huis is in Oostende.’
‘Mij spijt. Mij niet kennen Oostende.’ Nee, natuurlijk niet. Hoe kon het ook anders?
We zwijgen een tijdje. Hij heeft geen idee waarover ik spreek. En ik heb op mijn beurt geen idee waarover hij het heeft. Heksen, elfen, alfen, Dalentyr, Siddelphia. Het klinkt meer als een sprookjesboek dan werkelijkheid. Maar ik zal hem toch moeten geloven, hij is duidelijk te klein om een mens te zijn en buiten is het te warm om de Aarde te zijn. Waar ik ook mag zijn, ik ben niet meer thuis. Ik maak van de stilte gebruik om de kamer wat beter te bekijken. Er staat een bedje waar ik nog niet in zou passen als ik mijn benen afhakte. De man lijkt er ook te groot voor. Het bedje van een kind misschien? Verder staat er een kast met lades en een armstoel. Waarom hij me in de kinderkamer heeft gelegd is me een raadsel.
‘Libar hier niet slapen meer. Hij buiten ging in dag. Terug niet gekomen. Mij gewaarschuwd. Buiten niet gaan in dag. Gevaarlijk. ’ Beantwoord hij mijn onuitgesproken vraag.
‘Het spijt me. U moet veel van hem gehouden hebben.’ Zeg ik zacht. De man knikt en veegt een traan uit zijn ogen. ‘Ik ben Susan.’ Verander ik snel van onderwerp. ‘Mij is dwerg. Mij is Thogil,’ Antwoord hij. ‘Mij had eerder moeten zeggen.’ Een dwerg! Natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. Heksen, elfen, alfen, reuzen en draken, waarom dan geen dwergen? ‘Waarom is het zo warm buiten?’ vraag ik me luidop af.
‘Draken is waarom.’
‘Draken? Dus jullie gaan nooit naar buiten?’
‘Wij buiten gaan in nacht. Slapen in dag.’
‘Want ’s nachts slapen de draken?’
‘Meeste, ja’
‘Maar jij helpen. Jij is mens. Ja?’ Thogil kijkt hoopvol. Alsof ik de laatste druppel water in de woestijn ben. Misschien ben ik dat ook wel.
‘Ja, ik ben een mens.’
‘Meeste draken zegt mens is meester. Jij ons redden, jij kan.’
‘Ik? Nee, sorry, je hebt vast de verkeerde mens voor je. Ik kan helemaal niemand redden.’ ‘Jawel. Jij redden ons. Jij kan.’ Houdt Thogil vol.
‘Nou, in elk geval, wanneer kan ik weer naar buiten? Het is hier nogal krap voor mij, zie je.’
Thogil werpt een blik door het raam. ‘Jij nu naar buiten kan. Maar jij binnen zijn voor dag.’
‘Goed. Ik zal binnen zijn voordat het dag word. Bedankt om me uit de zon te halen en het ei.’
‘Mij jou zien nog eens?’ Vraagt hij als ik opsta.
‘Waarschijnlijk niet. Ik ga proberen weer thuis te komen.’
‘Jij niet helpen ons dan?’ Hij klinkt werkelijk teleurgesteld en mijn geweten begint te knagen. Hoe kan ik hem hier alleen achter laten? Maar ik moet echt weer naar huis. Hoe kan ik de mensen thuis achterlaten? ‘Ik zal proberen jullie te helpen.’ Zeg ik uiteindelijk, ‘ Maar ik moet echt naar huis. Mijn ouders zullen me wel missen. Ik ben ook niet teruggekomen,’ mijn ogen glijden naar het bedje. ‘Net zoals Libar.’
Thogil knikt. ‘Mij begrijpt.’ Hij loopt naar de deur en laat me uit. Ik kruip achter hem aan. Ik ben te groot om te lopen. Hoe Thogil me het huisje door heeft kunnen slepen zonder het te vernielen weet ik niet. Het huisje heeft maar vier kamers. De kamer van Libar, een keuken, een toilet en de slaapkamer van Thogil. Een woonkamer is er niet. ‘Jij is voorzichtig, hé. Stad is die kant.’ zegt Thogil nog voor hij de deur van het huisje sluit. Hier sta ik dan, helemaal alleen in een wereld die ik niet ken. Ik begin te lopen in de richting die Thogil me heeft aangewezen. Hij had wel gelijk. Het is veel koeler nu het donker is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten